Datum: zondag 1 september 2024
Afstand: 22 kilometer (volgens Strava)
We gaan er weer voor! Deze keer starten we met een handige logistieke zet: de auto parkeren we alvast in Ommen, zodat we aan het eind van de dag niet meer hoeven te puzzelen met treintijden. Vanaf daar nemen we de trein terug naar Hardenberg — tien minuten rijden en we staan weer aan het beginpunt van onze elfde etappe.
De zon schijnt uitbundig deze zondagochtend. Het is precies dat soort nazomerweer waarop de lucht nog vol warmte zit, maar de eerste geur van herfst zich voorzichtig laat merken. De korte broek kan aan, en dat zegt eigenlijk alles. We hebben er zin in.
De route begint rustig, met brede paden langs weilanden en kleine stukjes bos. Al snel merken we dat dit een mooie, afwisselende etappe gaat worden. Waar we bij eerdere tochten soms lange stukken tussen de velden liepen, duiken we nu al snel het bos in. De paden slingeren tussen hoge dennen en open heidevelden door. Af en toe komen we een andere wandelaar tegen, maar vaak hebben we het bos helemaal voor onszelf.
Halverwege zoeken we een mooi plekje uit voor onze picknick. We hebben nog wat restjes poké bowl meegenomen — niet het standaard broodje kaas of krentenbol die je bij wandelaars verwacht, maar verrassend lekker midden in het bos. Op een meegebracht kleedje genieten we van de rust, met alleen het geluid van ritselende bladeren en het gezoem van insecten om ons heen. Ideaal voor Floris om lekker even de benen te strekken.
Na de pauze verandert het landschap opnieuw. De bossen maken plaats voor open heidevelden, waar het paars nog net in bloei staat. Daarna volgen zandvlaktes die het gevoel geven alsof we ineens op de Veluwe terecht zijn gekomen. De kilometers tikken gestaag weg. Af en toe een slok water, een grapje tussendoor, een moment van stilte. Dat is misschien wel het mooiste aan dit soort dagen: het ritme van het lopen, het gemak waarmee de tijd verdwijnt, en het simpele geluk van buiten zijn.
Wanneer we Ommen naderen, voelen we de vermoeidheid langzaam in onze benen kruipen. De eerste terrassen lonken, en bij het station weten we precies wat we willen: pizza. Met uitzicht op het spoor en de ondergaande zon genieten we van een knapperige bodem en een koud drankje. De perfecte afsluiter van een heerlijke dag.
Na 21 kilometer stappen we moe maar voldaan in de auto. Nog één blik op het spoor — daar kwamen we vandaan — en dan weer richting huis. Weer een geslaagde etappe. De natuur, het weer, de kleine avonturen onderweg… alles klopte vandaag. Dit zijn de dagen die we het liefst bewaren.
