Drie weken na het succes van de eerste etappe hadden we weer een lege dag in de agenda en besloten we dat het tijd is voor de volgende wandeling. De weersverwachting was opnieuw veelbelovend, dus waar wachtten we nog op? Susanne dook thuis al in de details van de volgende etappe en ontdekte dat deze 22 kilometer lang was. Niet per se een uitdaging voor ons, maar wellicht wat te veel voor Floris, die dan meer dan 4 uur in de rugzak zou zitten. Om het voor hem ook plezierig te houden, besloten we de route anders in te delen.
Aangezien ook de daaropvolgende etappe behoorlijk lang is (21 kilometer), besloten we deze twee etappes in drie stukken te knippen. We kregen de tip om fietsen mee te nemen, die we dan bij het gewenste eindpunt zouden achterlaten. Zo konden we eenvoudig en onafhankelijk van het openbaar vervoer of andere mensen weer terug naar ons startpunt gaan, waar de auto geparkeerd staat. Een goed idee, en het bood Floris de gelegenheid om zijn dutje in de auto te verlengen. Het Pieterpad lopen is al een logistieke uitdaging, en met onze kleine rugpassagier maken we het nog iets complexer, maar met de fietsen erbij voelde het wellicht wat omslachtiger. Toch was er geen andere optie, dus we gingen ervoor!
Het was een beetje gokken welk eindpunt we moesten kiezen, maar uiteindelijk kozen we voor de kruising tussen het van Starkenborghkanaal en het Reitdiep, bij een sluisje genaamd Dorkwerdersluis, waar we onze fietsen prima konden stallen. We reden door naar Winsum en begonnen uiteraard onze wandeling vanaf de bushalte waar we de vorige keer waren geëindigd.
Wat hadden we weer mazzel met het weer. Al snel konden de jassen uit, en we wandelden comfortabel in truien. Floris uiteraard weer dik aangekleed, want als je stilzit, voelt de temperatuur toch wat frisser aan. We hadden een lekkere boterham voor Floris meegenomen die we in stukjes aan hem gaven. Lunch en vermaak in één; ideaal! Floris genoot van de gezelligheid maar vond ook gemakkelijker zijn rust. Op een gegeven moment viel hij vanzelf en moeiteloos in slaap. Ik kan me goed voorstellen hoe ontspannend dat hobbelen moet hebben aangevoeld.
De route was prachtig en de natuur voldeed aan onze verwachtingen van het Groningse platteland: weids, uitgestrekt en niet al te spannend. Maar ach, de zon scheen en we hadden niets te klagen. Onderweg kwamen we nog een oude stuurhut van een boot tegen, ingericht als een soort selfservicekioskje. Leuke initiatieven langs de route, daar houden we van! Na een korte plaspauze in een kerkje bereikten we na 14 kilometer wandelen onze fietsen. Het laatste deel van de route leidde langs het kanaal, over een nieuw aangelegd fietspad en een overgang over het Reitdiep via een nieuwe brug. Achteraf bleek dat de route eerst aan de andere kant van het kanaal liep en pas een paar kilometer verder het water overstak.
Bij de fiets aangekomen moesten we Floris wakker maken, maar dat vond hij helemaal niet erg. Met veel plezier en weer volledig opgeladen vermaakte hij zich voorop bij Tijmen op de fiets. Deel 2 van het Pieterpad was een succes!